Mój tata Józef Wincewicz urodził się w 1920 roku w Wołkowysku. Był najmłodszym dzieckiem w rodzinie. Miał dwie siostry: Annę i Marię oraz trzech braci: Stanisława, Kazimierza i Wacława. Rodzina Wincewiczów mieszkała na Kresach w Szydłowicach. Tata skończył gimnazjum i wstąpił do seminarium. Jednak był tam tylko dwa lata, gdyż poznał mamę. W Szydłowicach tata miał dom i sklep. W 1947 roku zostawił cały majątek i wraz z mamą oraz trzyletnią córką Danusią uciekł do Polski.
Rodzice prawie trzy tygodnie jechali pociągiem w wagonie razem z krową i prosiakami. Zatrzymali się niedaleko starszego brata Stanisława, który wraz z matką Pelagią mieszkał w leśniczówce koło Nowej Wsi Lęborskiej. Jednak tu nie zagrzali długo miejsca.
Przeprowadzili się do Lęborka na Nowy Świat, gdzie dostali dom przy dworcu PKP. W domu tym były trzy pokoje dla trzech rodzin. Rodzice zabrali ze sobą krowę, która codziennie sama szła na pastwisko i sama wracała do domu. W 1948 roku wyjechali do Łebieńca. Tam urodził się syn Kazimierz. Tata był szewcem. Szył skórzane oficerki dla rodziny i na sprzedaż. Umiał zrobić wszystko. Życie go nauczyło.
Z Łebieńca rodzina przeprowadziła się do Lęborka. Wtedy rodzice sprzedali krowę. W 1952 roku urodziłam się ja Maria. Tata nie miał pracy. Dojeżdżał na rowerze do Gdyni oraz Gdańska i tam rozpakowywał unrrowskie paczki. Dostawał za to węgiel, masło oraz odzież. Mama pruła wełniane skarpety i robiła nam czapki, rękawiczki, swetry i kombinezony. Tata do pracy wyjeżdżał w nocy.
W 1955 roku nasza rodzina przeprowadziła się na stałe do Łeby. Mieliśmy zamieszkać w domu przy cmentarzu, ale mama nie chciała. Zamieszkaliśmy przy ulicy Świerczewskiego 25. W ramach rekompensaty za majątek pozostawiony na Kresach dostaliśmy dom, zegarek, rower i radio. Przez rok tata szukał w pracy. Zatrudniał się wszędzie. Pracował dorywczo przy budowie poczty przy ulicy Kościuszki, był kierownikiem melioracji oraz pracował na kolei jako kasjer. Potem przeszedł na rentę inwalidzką.
Zmarł w 1973 roku. Pochowany jest na cmentarzu w Łebie.
